Het Oostenrijkse rechtssysteem heeft altijd voorzien in eigendomsaanspraken die tegen ouders kunnen worden ingediend bij het huwelijk. In de loop van de tijd zijn veel termen gemeengoed geworden in de wet en de omgangstaal, waaronder uitzet, bruidsschat of huwelijksvermogen. Deze uitdrukkingen zijn inmiddels echter achterhaald. De huidige en juridisch correcte naam is sinds 2010 “apparatuur”[1].
De schenking is een bijzonder recht op alimentatie en verplicht ouders om hun kind te onderhouden wanneer het voor de eerste keer in het huwelijk treedt. De ouders (als ze dat financieel niet kunnen: dan de grootouders) zijn het kind concrete hulp verschuldigd om een huis te stichten en een gezin te stichten.
De omvang van deze opstarthulp is afhankelijk van het inkomen en de financiële omstandigheden van de ouders. Als leidraad heeft de jurisprudentie het beginsel ontwikkeld dat ongeveer 25-30% van het jaarinkomen relevant is[2]. Als beide ouders iets verdienen, worden hun inkomens bij elkaar opgeteld. Het recht moet dan worden berekend over het totale inkomen. Eerdere schenkingen verminderen het recht op en de vrijwillige bijdrage in de kosten van de bruiloft alleen niet als dit op deze manier besproken wordt.
De aanspraak is echter uitgesloten als het kind dat gaat trouwen over aanzienlijke bezittingen beschikt en dus geen opstarthulp nodig heeft. Bij een gemiddeld inkomen of vermogen gaat de rechter er echter vanuit dat opstarthulp zeker nodig is. Met andere woorden: de apparatuur verdwijnt pas als het kind een bovengemiddeld inkomen of vermogen heeft.
Het inkomen of vermogen van de getrouwde persoon doet er echter niet toe. Zelfs als je met een miljonair trouwt, kun je je ouders vragen om te betalen als aan de andere vereisten is voldaan.
In de praktijk komen juridische geschillen over uitrusting vaak voor bij de hoogste rechter, vooral omdat het om aanzienlijke bedragen gaat: zo eiste een bruid in 2008 327.000 euro van haar moeder. De Hoge Raad liet haar echter met lege handen staan omdat de bruid zelf al genoeg had en dus geen hulp meer nodig heeft om op gang te komen[3].
Dit artikel werd geleverd door
JOHANNES HEBENSTREIT, LL.M.*
*Universiteit van Cambridge
SCHRANNENGASSE 10E, 5020 SALZBURG
TEL: +43 (0)662 871 871 FAX: DW – 22
MAIL: OFFICE@RA-HEBENSTREIT.AT
WEB: WWW.RA-HEBENSTREIT.AT
[1] Zie artikel 1220 Algemeen Burgerlijk Wetboek (ABGB). De bepaling van artikel 1218 ABGB, waarin het ‘huwelijksvermogen’ werd geregeld, werd op 1 januari 2010 door de wetgever ingetrokken.
[2] Zie bijvoorbeeld: OGH van 19 augustus 1997, 10 Ob 262/97w.
[3] Hooggerechtshof van 26 februari 2008, 1 Ob 151/07y.
.png){kind=logo}